Vorig jaar zomer vond ik een prachtig porseleinen scherfje in het bos. Zomaar, daar lag het op het mos pad in het licht… Ik dacht moooooi.. en nam het mee naar huis. Daar lag het maanden in een schaaltje. Tot ik laatst een verhaal hoorde en moest denken aan dit gebroken stukje. Het ging over een oud Joods scheppingsverhaal waarin een vat vol Licht in miljarden stukjes brak.
Volgens de mythe is het leven opgebouwd uit al deze gebroken stukjes. Mensen, dieren, bomen en zelfs de woorden die ik nu schrijf, allemaal Licht. In die mythe blijft elke scherf Licht heimwee houden naar dat vat waarin alles ooit bij elkaar was. Ik vond dit een mooi gegeven en dacht aan deze scherf en aan de manier waarop wij mensen zich verbonden met elkaar willen voelen. En hiernaar op zoek gaan. Een zoektocht die vaak naar buiten reikt, de verbinding zoekend met andere scherfjes. Maar niet alle scherfjes passen elkaar! Op zoek naar de eigen scherfjes maakt samen weer heel. Maakt het weer Licht.. Juist ook de verbinding weer aangaan met je innerlijk geeft je datgene waar je uit bestaat. Jezelf! En hierdoor je eigen Licht leven. Pas dan kun je volledig stralen en werkelijk in het Licht gaan staan. En de wereld jouw Licht laten zien. Hoe mooi klinkt dat? Als scherven vonken zijn, maakt dat samen vuur! In verbinding met jezelf, je eigen vuur en licht zorgt ervoor dat je eigen licht niet dooft onder een ander zijn vuur. Vanuit daar samen verbinden zorgt dat je licht nooit dooft.
Ons dagelijks leven zou gericht moeten zijn op het terugvinden van eerst de eigen scherfjes, die vonken van licht! Hiervoor is denkkracht en daadkracht vereist. Elke daad, hoe groot of klein ook, is van betekenis.
En dat doet mij weer denken aan een ander verhaal welke ik hoorde in mijn opleidingen tot coach.
Een oude man die in de ochtendschemering langs het strand wandelde, zag een jonge man die zeesterren opraapte en terug in zee gooide. Hij ging naar hem toe en vroeg “waarom doe je dat? ” De jonge man antwoorde “de zeesterren gaan anders dood door het zonlicht en de meeuwen eten ze op”. “Maar het strand is nog kilometers lang en er liggen duizenden zeesterren” zei de oude man. “Je kunt ze onmogelijk allemaal redden, wat maakt het uit als jij je zo inspant?” De jonge man keek naar de zeester in zijn hand en gooide hem in de golven. “Voor deze” zei hij “maakt het wel wat uit”. Wie één zeester red, red een stukje wereld, red een Licht.
Omdat ieder mens uniek is, is ook de manier waarop we bijdragen aan het licht uniek.
Waar laat jij je Licht op schijnen? Wat doe jij? Hoe leef jij je Licht? Welke keuzes maak jij? Ben jij er voor de wereld of is de wereld er voor jou?
Coaching geven is mijn Licht!
